Fraaie dubbelaar met melancholische singer-songwriterliedjes

door Guido den Boer
30 juni 2013
3voor12

Cum Laude afstuderen aan de Willem de Kooning Academie, menig student kan er alleen maar over dromen. Maar Rotterdammer Hidde van Schie? Die draaide daar zijn hand niet voor om. Zijn schilderijen zijn vervolgens overal en nergens te zien geweest. Zo exposeerde de schilder onder andere in de Kunsthal, Museum Boijmans van Beuningen en de Haagse Galerie van Kraanendonk, maar ook in Parijs, Berlijn en Melbourne. En wat doe je als je een succesvol schilder bent? Juist, je neemt een dubbelalbum op vol met gevoelige liedjes.

Hidde van Schie is namelijk ook nog eens een veelzijdig muzikant. Op zijn dubbelaar The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes neemt hij niet alleen de zang voor zijn rekening, maar speelt hij ook gitaar en orgel.

Natuurlijk gaat dit album, verpakt in een fraaie kartonnen hoes, gepaard met een flink pakket psychedelisch artwork. Aan de voorkant prijkt een rood gezicht in een rood gezicht, omlijst door een groen kapsel. Dit is de kant van The Mirror & The Razorblade, waarvan de cd zelf ook rood is. Wel zo handig natuurlijk. Op het eerste gehoor doet deze helft van het dubbelalbum denken aan de betere westernfilm. Er is een dikke bak echo over zowel de zang als de elektrisch gitaar geknikkerd in opener ‘All Of This’, waardoor een zwervend geluid ontstaat dat op de juiste manier afstandelijk klinkt. Dit blijkt echter een valse start; Op de rest van het album blijkt toch dat we meer te maken hebben met een goed in elkaar stekende singer-songwriterplaat.

Vincent van Duin, Jasper den Dulk en Aafke Kloppenburg werkten mee aan het album en verzorgden gitaar, bas, klarinet, percussie en extra vocalen. De zang van Hidde zelf bepaalt de kleur van het album, dat naast rood vooral melancholisch gekleurd is. Het prachtige ‘Silent Wars & Broken Chords’ is hierin de vaandeldrager. Het vreemde ‘Quiet Midnight’, waarbij de klarinet de leiding heeft, benadrukt juist weer die artistieke achtergrond van Hidde van Schie en steekt fel af tegen de luisterliedjes a la Eddie Vedder’s soundtrack voor de film Into The Wild.

Een blauw gezicht in een blauw gezicht, onder een vreemde hoek. De achterkant van deze dubbelaar is eigenlijk een tweede voorkant. Dusty Diamond Eyes is eveneens blauw. En waar van Schie op The Mirror & The Razorblade nog hulp kreeg van een handjevol andere muzikanten, is op dit album alleen op de track ‘All This Time’ een gastmuzikant te horen; Choca Alcazaba speelt hier in de verte tenor sax. Gek genoeg heeft Dusty Diamond Eyes een intro, terwijl alles er juist op wijst dat The Mirror & The Razorblade “CD 1” zou moeten zijn. Ach, laten we het op artistieke keuze houden.

Ook op dit album is melancholiek de sleutel. De breekbare zang in combinatie met het subtiele tokkelwerk doet denken aan de gevierdeAmerican Recordings van Johnny Cash. In het nummer ‘The Dessert of Love’ klinkt van Schie alsof hij zijn verdriet heeft geprobeerd te verdrinken met een stevige fles whiskey. Dit maakt zijn smart er echter niet minder op.

De vreemde elementen komen halverwege Dusty Diamond Eyes op de proppen. Een steeds sterker aanzwellend geluid dat plotseling stopt vormt een robot-achtige imitatie van de branding in het wazige nummer ‘Ocean Blue’. Wederom de artistieke kant van Hidde van Schie die hier de kop opsteekt. De tweede helft van Dusty Diamond Eyes heeft sowieso wat meer experimentele elementen, vooral met betrekking tot echo’s en een bewuste lo-fi sound. Het uiterst korte ‘Small Goldberg’ is hier het instrumentale hoogtepunt van. Het experiment voert echter nergens de boventoon.

Met in totaal vijftien liedjes is The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes een behoorlijk gevuld album, ook al zit er hier en daar een track tussen met een speelduur van iets meer dan een minuut. De bijgevoegde artwork is een leuk extraatje. Kwalitatief kan worden vastgesteld dat Hidde van Schie zich absoluut niet hoeft te beperken tot puur schilderen. Ook musiceren kan hij uitstekend. Het is wel jammer dat het experiment slechts sporadisch aan bod komt. Dit zou de liedjes iets spannender gemaakt hebben. Dit had daarnaast ook beter tegenover de trippy artwork gestaan. Maar dat zijn artistieke keuzes.