Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes
door Daan Krahmer
Daans Muziek Blog, 30 Juni 2013
Dat er tussen kunst en muziek een splinterdun onderscheid zit, bewijst de in Brussel wonende Rotterdammer Hidde Van Schie maar weer. Zijn werk als schilder en beeldend kunstenaar werd al tentoongesteld in onder meer Nederland, Frankrijk, Zwitserland en Australië, maar zijn ambities rijken ook naar de muziek. Van Schie (1978) schreef drie jaar lang liedjes voor een soloplaat. Dit solodebuut kwam onlangs uit als dubbelalbum met boek, dat werd uitgeven in een vinylhoes. Dusty Diamond Eyes / The Mirror & The Razorblade is letterlijk en figuurlijk een kunstwerk geworden.
Hidde Van Schie – The Mirror & The Razorblade
De geselecteerde werken uit het boek van Hidde Van Schie markeren de periode 2009 – 2012 waarin hij ook zijn liedjes opnam. Waar de schilderijen druk, abstract en expressief zijn, zijn de liedjes haast het tegenovergestelde. De laatste zijn stemmig en van het akoestische- en breekbare soort. The Mirror & The Razorblade werd met drie gastmuzikanten opgenomen en geproduceerd door Simon Akkermans (Cmon & Kypski) in Kytopia. De productie is goed maar kraakt en knarst soms wat, wat de sfeer van de liedjes enkel ten goede komt. De teksten zijn verhalend, donker en gaan voornamelijk over liefde en leven. Zijn ietwat rauwe stem houdt het midden tussen The Tallest Man On Earth, Bob Dylan en de vroegere Eels. Hoogtepunten zijn er in de vorm van titelsong ‘The Mirror & The Razorblade’ en het voor kippenvel zorgende ‘Silent Wars & Broken Chords’ met zang van Aafke Kloppenburg.
Hidde Van Schie – Dusty Diamond Eyes
Zijn tweede EP, Dusty Diamond Eyes, is weer net van een andere orde. Hierop horen we Hidde Van Schie geheel solo (op de tenorsaxofoon in ‘All This Time’ na). Voor deze acht liedjes lag de productie in handen van Rikke Korswagen (Half Way Station). Deze is voortreffelijk te noemen. Het kale en kraakheldere geluid geven het gevoel dat Van Schie daadwerkelijk in de kamer aan het spelen is. De fingerpicking gitaarliedjes zitten knap in elkaar en doen ergens denken aan Townes Van Zandt en Bonnie ‘Prince’ Billy, maar kenmerken zich voornamelijk door een eigen geluid. De teksten zijn opnieuw beeldend en bevatten soms ook bijzondere metaforen als “My heart is an empty house, build with broken trees’ (‘Dusty Diamond Eyes’). Liedjes als ‘The Desert Of Love’, ‘All This Time’ en de sublieme titeltrack ‘Dusty Diamond Eyes’ worden per luisterbeurt beter en laten de tijd voor even stil staan. Van Schie klinkt gevoelig, oprecht en weet de gevoeligste plekjes van je ziel te bereiken. Tegen het einde komt er een smaakvolle cover van Will Oldham’s ‘Will You Miss Me When I Burn’ en met Dolly Parton’s ‘Love Is Like A Butterfly’ wordt dit hartverwarmende project luchtig afgesloten.