Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes op www.damusic.be
door Andreas Hooftman
25 September 2013
Als de naam Hidde Van Schie bij u een belletje doet rinkelen is dat hoogstwaarschijnlijk omdat u hem kent uit de kunstwereld. De Rotterdammer studeerde immers met glans af van de Willem de Kooning Academie en exposeert sindsdien met zijn schilderijen, collages en installaties over heel de wereld. En nu levert hij ook een plaat af.
Een dubbele zelfs. We vermoeden in de reden van het verspreiden van de vijftien nummers eerder artistieke dan praktische redenen. Ze hadden immers probleemloos op een enkel schijfje gepast. Met de opdeling wil Van Schie ons echter twee verschillende albums brengen, prachtig verpakt in een kartonnen hoes en vergezeld van een boek met een bloemlezing uit zijn beeldend werk, op het formaat van een vinylplaat.
Op ‘The Mirror & The Razorblade’ begeleidt Van Schie zichzelf op orgel en elektrische gitaar, en laat hij zich bijstaan voor bas, klarinet, percussie en bijkomende stemmen. Producer Simon Akkermans voorziet het geheel van een stemmige laag echo, en dat levert zeven mooie sfeervolle nummers op die je zowel doen dromen (“I picture you wearing a Mickey Mouse shirt / Making a list of your favourite words” – uit Pictures Of You) als je weer tegen de grond smakken met flarden harde realiteit (“And all of this will be forgotten one day / And no truth will be revealed / About the reasons / That made you leave” – All Of This).
Onze favorieten komen aan het einde van de plaat langs. Het titelnummer en Grand Piano zijn allebei romantische slepers met innemende melodieën die tegen een minimale muzikale achtergrond aanschurken. Van Schie schuwt grote woorden maar raakt de gevoeligste snaren met zijn scherpe en herkenbare opmerkingszin.
Meer van dat moois krijgen we op ‘Dusty Diamond Eyes’, maar op een verdwaalde sax na doet Van Schie hier alles zelf, met alleen zijn akoestische gitaar als ruggensteun. De titeltrack wordt voorafgegaan door een niemendalletje van een intro, om je dan volledig te ontwapenen: “I hold you with silent arms / Will you please let me in.”
En de artiest gaat op datzelfde elan verder: hij geeft je een kijk in het diepste van zijn ziel en tooit ook de donkerste kronkelingen die daar over elkaar heen krioelen met fijnzinnige melodieën. Een singer-songwriter om te ontdekken, en een plaat om te koesteren. Zelfs als je niet van de muziek houdt.