Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes op Popunie.nl

Door Rob Veltman
17 September 2013

Hidde van Schie is een schilder en beeldend kunstenaar, wiens werk internationaal bekend is en tentoongesteld wordt. Zijn werk is overwegend abstract en expressief te noemen. Hidde van Schie is ook muzikant. De weerslag van drie jaar schrijven en polijsten is nu te vinden in het dubbelalbum The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes, een verzameling liedjes, die juist verre van abstract of expressief zijn. Eerder ingetogen, persoonlijk en direct.

Wat dat betreft geeft de luxe uitgave van het album, met een op plaathoes-grootte bijgaand boekwerk, waarin verschillende kunstwerken van de muzikant/kunstenaar zijn terug te vinden, een mooi beeld van deze tegengesteldheid binnen het verzamelde werk van Hidde van Schie. Op papier de abstractie, op cd het persoonlijke en directe.
Maar ook dit muzikale werk van Van Schie kent weer twee gezichten. Twee gezichten, die vorm krijgen in de twee delen van het album en zelfs ook daadwerkelijk als ‘portretten’ op de cover van het zeer mooi vormgegeven kartonnen cd-doosje: in rood en in blauw. Ook de cd’s zelf hebben deze kleuren.

Deze kleuren lijken, de muziek beluisterend, niet willekeurig. The Mirror & The Razorblade , het eerste deel van het tweeluik, is een verzameling liedjes, waarbij je voortdurend de zinderende zon in de van warmte trillende lucht boven de woestijnvlakte voor je ziet. Als in een soundtrack vertellen de tracks een verhaal vol melancholie en verlangen. Op deze cd wordt Van Schie nog begeleid door enkele gastmuzikanten (Vincent van Duin, Jasper den Dulk en Aafke Kloppenburg) en is de professionele productie (Simon Akkermans) ook meer expliciet aanwezig. In het prachtige Silent Wars & Broken Chords vinden we het eerste hoogtepunt van dit dubbelalbum.

Op het ‘blauwe album’, Dusty Diamond Eyes, speelt alleen Van Schie (met uitzondering van het nummer All This Time, waarin we als van verre de tenor sax van Choca Alcazaba horen) en ook lijkt de opname minder gepolijst. Heel af en toe blijkt dat juist door zeer subtiele effecten (echo), het gevoel van directheid versterkt wordt. Voor de luisteraar geeft het een gevoel alsof de singer/songwriter naast je in de kamer zit. Een knap staaltje van producer Rikke Korswagen.

Dusty Diamond Eyes bevat acht nummers, waarvan de eerste een instrumentaal intro is, dat meteen de toon zet: sterk melancholisch en soms zelfs verdrietig (‘blue’). In het tweede nummer, The Desert Of Love, schetst Van Schie kort een beeld van de oceaan en dat thema komt later nogmaals terug in het instrumentele Ocean Blue waarin loops de branding doen klinken. Vooral het eerder genoemde All This Time en het titelnummer zijn typisch liedjes die langzaam onder de huid kruipen.

De wijze van zingen van van Schie doet soms denken aan Leonard Cohen, maar ook bijvoorbeeld aan een meer hedendaagse artiest als City and Colour. Ook de invloed van Bonnie Prince Billy (William Oldham) lijkt vaak niet ver weg, wat nog eens extra wordt benadrukt door de cover van Will You Miss Me When I Burn op Dusty Diamond Eyes. Overigens bevat dit tweede deel van het tweeluik nog een cover in de vorm van de optimistische afsluiter Love Is Like A Butterfly van Dolly Parton.

Met dit dubbelalbum heeft Hidde van Schie een prachtig werkje neergezet, dat zeker voor veel liefhebbers van singer/songwriters een fraaie aanvulling op de collectie zal zijn. Maar eigenlijk zou iedereen die eerlijk en oprecht muziek maken kan waarderen, dit album op zijn minst eenmaal moeten beluisteren. De kans is groot dat, hoewel de verwachting wellicht eerst heel anders zal zijn (zoals ook bij deze recensent), de songs van Hidde van Schie een haakje slaan in de muzikale ziel om niet meer los te komen.