Recensie We Don’t Rock op Subjectivisten.nl
tekst Jan Willem Broek
22 November 2013
De fijne, gratis te downloaden compilatie Flakes van eind 2010, gezamenlijk uitgebracht door de avontuurlijke klasse labels esc.rec en Lomechanik, start met het duo Wild Wild Ambient Boys. Dit is het werk van muzikant en schilder Hidde van Schie (The 21st Century) en muzikant, filmmaker en schrijver Jeroen S. Rozendaal (Room 101, De Vogels, The New Earth Group, The Minor Details, Hond & Wolf). Ze geven hiermee een uitstekend visitekaartje af, waarmee ze op rustieke en mysterieuze wijze ergens tussen Arca, The Notwist en Tied+Tickled Trio uitkomen. Daarna blijft een vervolg uit. We verschijnen er eerder dit jaar nog een dubbel cd van Hidde van Schie met ingetogen singer-songwritermuziek en een 12” van Rozendaal vol innovatieve elektronica.
In het geniep zijn ze echter gewoon doorgegaan met muziek maken, hetgeen nu de cd We Don’t Rock als resultaat heeft, uitgebracht op het grensverleggende esc.rec. Hidde van Schie (snaarinstrumenten, zang) en Jeroen Rozendaal (elektronica) brengen 12 nummers, die je grofweg onder ambient kunt scharen. Wild kan je ze absoluut niet noemen, ook al gebeurt er op subtiele wijze onder de oppervlakte ontzettend veel. Dat ze niet rocken, is ook deels bezijden de waarheid, want de gitaren laten dikwijls een rockgeluid horen en ook de structuur van de muziek neigt wel eens richting de postrock. Toch, eerlijk is eerlijk, wordt dat vooral ingezet om hun ambientachtige klanklandschappen sfeer en vorm te geven. De muziek is tot de verbeelding sprekend, filmisch en kunstzinnig ingekleurd, waarbij de andere expertises van de heren in doorschemeren. Je hoort een fraaie kruisbestuiving van ambient, veldopnames, gitaargetokkel, gortdroge microbeats, fluisterende IDM en allerhande geraffineerde elektronica.
Ook al wordt de rode draad gevormd door een experimenteel ambientgeluid, de bijgeluiden en atmosferen verraden een zekere voorliefde voor andere muziek uit de jaren 80 en begin jaren 90. Je hoort ver op de achtergrond echo’s uit het verleden die verwijzen naar Virgin Prunes, Labradford, David Sylvian en Dif Juz, zonder dat dit ook ooit maar echt helemaal past. Daarvoor zijn ze gewoonweg te eigenzinnig. Hun instrumentale muziek, enkele stemsamples en spaarzame zang daargelaten, weet al die elementen te incorporeren tot één ingetogen en enerverende sound die ze zelf als Xerox Euphoria bestempelen. Naast de genoemde associaties moet je verder denken aan Eklin, Salt Supply, The Boats, Arca, Netherworld, loscil en Kammerflimmer Kollektief. Het geheel is mysterieus, meeslepend en van een magische schoonheid. Om op rustige wijze wild, wild enthousiast van te worden. Een heuse kandidaat voor de jaarlijst!