Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes voor Belgian Music
door Jonas de Waele
5 Juli 2013
Hidde van Schie is een uitgeweken Rotterdammer die nu in Brussel zijn thuisbasis heeft. Begin juni bracht hij het dubbelalbum The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes uit, samen met een boek verpakt in een lp-hoesje waarin de teksten en enkele van zijn kunstwerken staan. Jawel u hoort het goed, Van Schie is naast muzikant ook beeldend kunstenaar. In dat boekje vinden we dan ook enkele van zijn schilderijen, sculpturen en collages terug. Hij stond met zijn werk al geregeld op internationale tentoonstellingen, dus het is zeker de moeite waard om alles eens grondig te bekijken. Bovendien is er ook een duidelijke link met de muziek op het dubbelalbum. Van Schie slaagt er namelijk in om met zijn teksten beelden en zelfs hele scenario’s op je netvlies te projecteren.
Een dubbelalbum klinkt als een lange zit, maar vergis je niet. Beide schijfjes bevatten elk nog geen halfuur aan muziek, alles had eigenlijk perfect op 1 enkele cd gepast. De reden waarom Van Schie dan toch besliste om alles in twee delen op te splitsen is echter glashelder. The Mirror & The Razorblade en Dusty Diamond Eyes zijn beide namelijk op een totaal andere manier aangepakt. Die eerste nam de muzikant op met behulp van de producer Simon Akkermans en drie gastmuzikanten. De productie is rauw en niet te opgepoetst, en Van Schie experimenteert met oude apparatuur. Desondanks drijft hij het experiment absoluut niet te ver door, waardoor we melancholieke luisterliedjes voorgeschoteld krijgen waarin elk geluidje een meerwaarde heeft. De nummers op Dusty Diamond Eyes zijn dan weer enkel door Van Schie ingespeeld. Rikke Korswagen nam de productie in handen en koos voor een lo-fi sound. Die werd bekomen door alle songs op te nemen op cassette. Pakkend in al zijn eenvoud.
Op beide albums is geen slechte song te ontdekken, Van Schie bewijst zonder twijfel dat hij een uitstekende songsmid is. Het mysterieuze en donkere Silent Wars & Broken Chords is één van onze favorieten. De song grijpt je meteen bij de lurven en de spaarzame maar effectieve instrumentatie verhoogt het beklemmende gevoel nog wat. Na een kort instrumentaal intermezzo klaart de hemel weer op bij de titeltrack van de eerste cd. Instrumentaal dan toch want uit de tekst spreekt veel twijfel. Desondanks beseft Van Schie dat je niettemin best zoveel mogelijk uit het leven haalt. “We are alive and should be free whatever that means”. De knappe zanglijnen doen wat denken aan het werk van de Zweedse singer-songwriter The Tallest Man On Earth. Op de andere songs bezingt hij vaak de mooie en minder mooie aspecten van liefde. Zo is Grand Piano een onvervalste liefdesverklaring en beschrijft hij in You Are The Light zijn geliefde als reddingsboei, waarnaar hij teruggrijpt telkens hij worstelt met het leven. De opener van het album, All Of This, is dan weer een nostalgische terugblik op een jeugdliefde.
Het tweede deel Dusty Diamond Eyes volgt tekstueel hetzelfde stramien, maar pakt ons net iets meer omdat de arrangementen nog meer uitgekleed zijn. Meer dan een gitaar en zijn stem heeft Van Schie niet nodig om ons bij de les te houden. Hij brengt ook een ode aan Will Oldham en Dolly Parton door respectievelijk een cover van Will You Miss When I Burn en Love Is Like A Butterfly te spelen. Twee van zijn favoriete artiesten die hem naar eigen zeggen veel geïnspireerd hebben. The Desert Of Love zou dan weer zo van de hand van Leonard Cohen kunnen zijn. Een nummer dat misschien iets te overduidelijk de mosterd haalt bij de Canadees, maar echt malen doen we daar niet om als dat zo’n ijzersterk nummer oplevert.
Hidde Van Schie levert een prachtig totaalproduct af in tijden waarin artiesten vooral proberen scoren met losse singles. Het mooie artwork en de integere muziek zorgen voor een geslaagd dubbelalbum, dat we telkens weer met plezier opzetten.