Hoed u voor de koeterwaal

essay door Noor Mertens

(see english translation below)

❧
Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe:
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.

‘Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite,the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!’

He took his vorpal sword in hand:
Long time the manxome foe he sought –
So rested he by the Tumtum tree,
And stood awhile in thought.

And, as in uffish thought he stood,
The Jabberwock, with eyes of flame,
Came whiffling through the tulgey wood,
And burbled as it came!

Lees verder “Hoed u voor de Koeterwaal”

Wild Wild Ambient Boys – We Don’t Rock

Review in Yeah I Know It Sucks
by Alex Spalding

ARE YOU READY TO ROCK!?!?

I SAID… ARE YOUUU… READDYYY… TO ROOOCCCKKK!?!?!

… No? Good, because We Don’t Rock is the next album up for review. It’s from an artsy, Devo-esque Rotterdam-based group called the Wild Wild Ambient Boys, and while I can’t assure you without having yet listened to it, I think I’m safe in assuming that it isn’t going to rock. So, no worries grouchsters.

The album, according to the press release I dug around for, was inspired by porcelain flamingos, Microsoft Office, David Hamilton and memories of horses in the late 60s!

If you’ve got your speakers set to a reasonable volume (if it’s too quiet, you’re too young!!!), it’s time to dip our toes into the NotRock genre!

This album begins with ‘Indoor Archeology’ and for maybe just a second you’re thinking it’s gonna rock, but it’s just your imagination and it doesn’t happen. Instead, we hear footsteps and a creeping ambiance of indeterminable motivation and mood. Then there are some laughs and clippy noises…

Lees verder “Yeah I Know It Sucks:”

Wild Wild Ambient Boys : We don’t rock

Review in A Closer Listen
by James Catchpole

We Don’t Rock is just what ambient music could truly be if it dared to stretch its wings – mellow, without ever being saccharine, and innovative without straying too far into the left field. Presently, the ambient music scene isn’t what you would call wild, nor does it aspire to be. You won’t see ambient music in the ring, slugging it out with rock n’ roll. Emotionally, though, ambient music can frequently eclipse the brutal power chord and the failed stage jump.

Innovative in its sound, We Don’t Rock is loose ambient. Instrumental compositions take precedence over slow burning atmospherics. Surprisingly, staccato rhythms and electronic layers push their way into the sound, but perhaps even more surprisingly the music manages to paint a pretty paradise without any kind of a drone in sight. You won’t find the routine running stream of water that leads the way not only to the forest, but to ambient predictability, and with it the chiming chorus of birdsong.

Lees verder “A Closer Listen”

Interview voor Motel Mozaique

Algemeen Dagblad, 3 April 2014
door Anton Slotboom

Rotterdammer Hidde van Schie maakt zich op voor Motel Mozaïque, morgen en zaterdag in zijn stad. Met zijn band Offshore brengt hij liedjes over een pittig thema dat hem de laatste tijd mateloos fascineert: het kapitalisme. ‘Met de band om me heen kan ik de Schouwburg straks wel veroveren’.

Bezoekers van Motel Mozaïque krijgen te maken met een primeur. Het album met de liedjes die Hidde van Schie met zijn band Offshore gaat spelen, wordt pas komend najaar verwacht. De kunstenaar en muzikant, opgegroeid in Rotterdam-West, speelt ze morgenavond voor het eerst voor een groot publiek. Voor Van Schie is optreden op dit tweedaagse stadsfestival een regelrechte thuiswedstrijd: hij trad er al een keer op als muzikant, overdag voor een piepklein publiek, én als beeldend kunstenaar leverde hij ook al een paar keer bijdrages. ,,Maar niet eerder stond ik zó prominent aangekondigd en dat is toch wel geweldig,’’ geeft Hidde toe.
Lees verder “Motel Mozaique interview”

Wunderkammer # 83
interview by Harlan Levey

published in Agenda Magazine Brussels
9 January 2014

It’s the afternoon of Christmas eve. The rain is cold and miserable as the Anspach becomes Boulevard Lemonnier. There’s no buzzer on the door, but warm colours and worn-out guitar strings are waiting upstairs where we’ll head Offshore before following a nostalgic tune back towards a palace on the mainland.

The studio of Hidde van Schie (1978) is on the first floor and must have made for a lovely apartment in a former life. He offers to make a cup of tea, and heads into the kitchen to the left. The square room on the right is neatly decorated with completed paintings, collages, and an illustration of a slightly grotesque cowboy characterisation, which is the only sort of overtly aggressive image in the room. A small desk with a computer and drawing/painting materials sits before the fireplace, and even on a day as grey and gruesome as this, the windows grace the room with warm natural light. It’s clean, calm, and quiet enough to momentarily forget the pace of the boulevard below; so clean that it could be an exhibition space. “I moved to this new studio a week ago, and haven’t had time to make much of a mess yet. I’m here most days just before 10 am and spend eight to ten hours going back and forth between different types of projects, as well as painting, writing music, and playing guitar. The phone calls, e-mails, and administrative stuff, I do from home. The studio is a creative space for me, a place to get dirty.”

Lees verder “Wunderkammer # 83”

Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes op Mousique

Door Peter Tuin
27 November 2013

Mijn favoriete Leonard Cohen plaat is `songs of love and hate’. De minimale aanpak, het betoverende getokkel van de gitaar, de warme bariton van Cohen, en de prachtige diepgaande teksten. In meerdere opzichten doet dit werk van de Rotterdamse singer/songwriter Hidde van Schie me aan die plaat denken; zeker bij de tweede cd van dit dubbelalbum, waarover later meer. Hidde klinkt echt een beetje als de jonge Cohen, de lo-fi achtige opnames (het klinkt alsof het in een lege vochtige kelder is opgenomen), maar niet in het minst de poëtische en narratieve teksten doen me denken aan de grote meester.

Lees verder “Mousique”

Recensie We Don’t Rock op Subjectivisten.nl

tekst Jan Willem Broek
22 November 2013

De fijne, gratis te downloaden compilatie Flakes van eind 2010, gezamenlijk uitgebracht door de avontuurlijke klasse labels esc.rec en Lomechanik, start met het duo Wild Wild Ambient Boys. Dit is het werk van muzikant en schilder Hidde van Schie (The 21st Century) en muzikant, filmmaker en schrijver Jeroen S. Rozendaal (Room 101, De Vogels, The New Earth Group, The Minor Details, Hond & Wolf). Ze geven hiermee een uitstekend visitekaartje af, waarmee ze op rustieke en mysterieuze wijze ergens tussen Arca, The Notwist en Tied+Tickled Trio uitkomen. Daarna blijft een vervolg uit. We verschijnen er eerder dit jaar nog een dubbel cd van Hidde van Schie met ingetogen singer-songwritermuziek en een 12” van Rozendaal vol innovatieve elektronica.

Lees verder “Subjectivisten”

Essay ‘Nukkige schoonheid’

tekst Jan van Heemst
November 2013

Huilende vogels! Vogels zijn al sinds mensenheugenis symbolen van leven en dood. In onze oude verbeelding legden ze contact met een wereld die nooit ofte nimmer de onze kon zijn. Zij bemiddelden tussen de min of meer vertrouwde werkelijkheid van alledag en een onpeilbare verte waarnaar onzekere voortekenen en duistere lotsbeschikkingen verwezen. Aan deze functie ontleenden zij ooit hun hoge status. Maar dat maakte ze niet zonder meer onaantastbaar. Vogels leken vaak ook op gewone wezens van vlees en bloed. Zo´n beetje op ons. Daarom kunnen we vogels nog altijd brutaal vinden, of ijdel, vraatzuchtig of bescheiden. Kippen zijn jaloers, uilen wijs, pauwen trots, eenden naïef. Per saldo is vogels niets menselijks vreemd. Als zodanig doen ze het prima in strips. Vooral eenden mogen zich in een enorme populariteit verheugen. En er zijn inderdaad stripeenden die huilen van verdriet.

Huilende vogels zijn daarom niet per se curieus, maar een schreiend adelaarsjong is toch wel een opmerkelijke verschijning. Een adelaar is bepaald niet niks. Hele volken schuilen onder zijn machtige wieken om zich te verzekeren van een nationale identiteit. Hidde van Schie schildert hem als de ‘verdrietige fladderaar’: de gevederte pendant van het spreekwoordelijke zigeunerjoch dat de toeschouwer met zijn betraande ogen om medelijden vraagt. Het beeld speelt dus in op de frictie van ontzag (‘hoog’) en sentiment (‘laag’). Het dankt zijn zeggingskracht aan het feit dat het pleit tussen beide ondervindingen hier in ieder geval onbeslecht blijft. Het beeld is gestolde ambivalentie op doek.

Lees verder “Nukkige Schoonheid”

Interview voor Fileunder.nl

door Jasper Willems
31 Oktober 2013

Op het zonnige terras van Rotown kletst File Under met schilder, beeldend kunstenaar, muzikant en Rotterdammer-in-hart-en-nieren Hidde Van Schie. Crematies, festivals en M. Night Shyalaman-films behoren tot de onderwerpen…tot er pardoes een wesp in het glas wijn van Van Schie belandt. Vier ogen observeren hoe het beestje eventjes vecht voor zijn leven, voordat het met een krachtige opruk zich van de vloeistof onttrekt.

‘Wespen zijn héél sterk’, meent Van Schie, tegenwoordig woonachtig in Brussel. ‘Ik geloof dat je wespen vacuüm kan trekken, – of bijna vacuüm – en dat ze zich binnen drie generaties daar op kunnen aanpassen. Ik heb dat het een keer gelezen.’

Als de hele insectenpopulatie het zou opnemen tegen de mensheid, zouden insecten volgens Hidde zonder twijfel winnen. Al zou een M. Night Shyamalan-verfilming van deze clash volgens hem wel de meest knullige actiescenes opleveren. Potsierlijk slaat Van Schie wild om zich heen, alsof hij wordt geteisterd door een hele zwerm wespen.

Lees verder “Fileunder”

Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes op Popunie.nl

Door Rob Veltman
17 September 2013

Hidde van Schie is een schilder en beeldend kunstenaar, wiens werk internationaal bekend is en tentoongesteld wordt. Zijn werk is overwegend abstract en expressief te noemen. Hidde van Schie is ook muzikant. De weerslag van drie jaar schrijven en polijsten is nu te vinden in het dubbelalbum The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes, een verzameling liedjes, die juist verre van abstract of expressief zijn. Eerder ingetogen, persoonlijk en direct.

Wat dat betreft geeft de luxe uitgave van het album, met een op plaathoes-grootte bijgaand boekwerk, waarin verschillende kunstwerken van de muzikant/kunstenaar zijn terug te vinden, een mooi beeld van deze tegengesteldheid binnen het verzamelde werk van Hidde van Schie. Op papier de abstractie, op cd het persoonlijke en directe.
Maar ook dit muzikale werk van Van Schie kent weer twee gezichten. Twee gezichten, die vorm krijgen in de twee delen van het album en zelfs ook daadwerkelijk als ‘portretten’ op de cover van het zeer mooi vormgegeven kartonnen cd-doosje: in rood en in blauw. Ook de cd’s zelf hebben deze kleuren.

Lees verder “popunie”

Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes op Podiuminfo.nl

door Mark den Dulk
16 September 2013

Op de bank zitten en vol aandacht luisteren naar dit dubbelalbum. Ouderwets, met een groot boek van LP-hoesformaat op schoot, luisterend naar wat singer-songwriter Hidde van Schie vertelt. Het boek bevat een verzameling van een aantal werken van de Rotterdamse beeldend kunstenaar. Daarnaast zijn ook de songteksten in het boek opgenomen. Precies, The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes is een combinatie van kunst en muziek. Hidde van Schie, die in 2001 cum laude afstudeerde, brengt hiermee ook zijn onderbelichte kant als muzikant naar voren.

De kunstwerken in het boek (een verzameling van schilderijen, collages en sculpturen) zijn duister, mysterieus en stralen vaak eenzaamheid uit. Denk hierbij aan het gebruik van schedels en huilende, ietwat angstaanjagende vogels. Deze thema’s komen ook terug in de muziek van Van Schie, die vooral zingt over de donkere kanten van het leven en de liefde. Maar ook vice versa komt zijn kant als beeldende kunstenaar in zijn muziek en teksten naar voren: “Your hair was ebony black, your skin was porcelain white.” Ook de vogels van Van Schie komen meerdere malen terug in zijn teksten.

Lees verder “recensie op podiuminfo”

Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes voor Belgian Music

door Jonas de Waele
5 Juli 2013

Hidde van Schie is een uitgeweken Rotterdammer die nu in Brussel zijn thuisbasis heeft. Begin juni bracht hij het dubbelalbum The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes uit, samen met een boek verpakt in een lp-hoesje waarin de teksten en enkele van zijn kunstwerken staan. Jawel u hoort het goed, Van Schie is naast muzikant ook beeldend kunstenaar. In dat boekje vinden we dan ook enkele van zijn schilderijen, sculpturen en collages terug. Hij stond met zijn werk al geregeld op internationale tentoonstellingen, dus het is zeker de moeite waard om alles eens grondig te bekijken. Bovendien is er ook een duidelijke link met de muziek op het dubbelalbum. Van Schie slaagt er namelijk in om met zijn teksten beelden en zelfs hele scenario’s op je netvlies te projecteren.

Lees verder “Belgian Music”

Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes op www.damusic.be

door Andreas Hooftman
25 September 2013

Als de naam Hidde Van Schie bij u een belletje doet rinkelen is dat hoogstwaarschijnlijk omdat u hem kent uit de kunstwereld. De Rotterdammer studeerde immers met glans af van de Willem de Kooning Academie en exposeert sindsdien met zijn schilderijen, collages en installaties over heel de wereld. En nu levert hij ook een plaat af.

Een dubbele zelfs. We vermoeden in de reden van het verspreiden van de vijftien nummers eerder artistieke dan praktische redenen. Ze hadden immers probleemloos op een enkel schijfje gepast. Met de opdeling wil Van Schie ons echter twee verschillende albums brengen, prachtig verpakt in een kartonnen hoes en vergezeld van een boek met een bloemlezing uit zijn beeldend werk, op het formaat van een vinylplaat.

Lees verder “DaMusic”

Interview Glamcult  September 2013

door Pauline Bijster
September 2013

Op een Rotterdams terras vertelt kunstenaar en singer-songwriter Hidde van Schie over zijn debuutalbum en het boek dat erbij komt: The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes. Maar ook over lyrische schilderijen en het belang van treurige dingen. Over modder, en over de wonderlijkheid van het leven.

Waarom zou je je beperken tot één medium? Het gesprek dat we voeren gaat over schilderen en muziek maken tegelijk. Zo is het eigenlijk ook hoe Hidde van Schie het doet: tegelijk. “Mijn gitaar staat op mijn atelier. Ik schilder, en tussendoor speel ik.”

Laten we beginnen met de kunst. In 2001 is hij cum laude afgestudeerd aan de Willem de Kooning Academie, nu genomineerd voor de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst die op 4 oktober zal worden uitgereikt door koning Willem-Alexander. In de tussenliggende twaalf jaar had Hidde van Schie tentoonstellingen van Museum Boijmans in Rotterdam tot Berlijn en Melbourne. Bij het debuutalbum dat voor ons op tafel ligt, komt een vierentwintig pagina’s tellend boek, gemaakt in samenwerking met 75B, met afbeeldingen van schilderijen er in.

Lees verder “Interview in de Glamcult door Pauline Bijster”

Recensie The Mirror & The Razorblade / Dusty Diamond Eyes

door Daan Krahmer
Daans Muziek Blog, 30 Juni 2013

Dat er tussen kunst en muziek een splinterdun onderscheid zit, bewijst de in Brussel wonende Rotterdammer Hidde Van Schie maar weer. Zijn werk als schilder en beeldend kunstenaar werd al tentoongesteld in onder meer Nederland, Frankrijk, Zwitserland en Australië, maar zijn ambities rijken ook naar de muziek. Van Schie (1978) schreef drie jaar lang liedjes voor een soloplaat. Dit solodebuut kwam onlangs uit als dubbelalbum met boek, dat werd uitgeven in een vinylhoes. Dusty Diamond Eyes / The Mirror & The Razorblade is letterlijk en figuurlijk een kunstwerk geworden.

Lees verder “Daan’s Muziek Blog”

Essay ‘Painting as a concert’

By Lena Friedli

Load it!

Hidde van Schie is charged. His paintings are charged – perhaps even overcharged? However, through his work he is able to offload this energy and to rid himself of this excess. Expressing his opinion, and letting his feelings run wild – for everything, the artist finds an outlet. That there is so much to say is maybe a reason for his abundance of works and the heterogeneity in the medium, ultimately the ‘noise’. “There will be sleeping enough in the grave” as Benjamin Franklin would say. Van Schie’s strategy of image production is not gentle, leisurely, successive, nor seemingly well-considered, but rather the rapid filling of an empty vessel until the barrel overflows. Writing about these images is not easy; they are always ahead of you in their provocation leaving you no respite. They are already exclamation marks, always stressed syllables.

Lees verder “Painting as a Concert”

Tegen De Pixeladepten

door Paul Kempers
De Groene Amsterdammer, 10 Maart 2011

De Groene Amsterdammer 10032011

You Wild Eyed Butterfly, You Sleepy Flowerhead

door Sandra Smallenburg,
NRC Handelsblad 17 December 2010

Hidde van Schie (1978) is beeldend kunstenaar en singer-songwriter. Hij studeerde in 2001 af aan de Willem de Kooning Academie. Hij woont en werkt in Rotterdam.

Het was, eerlijk gezegd, een beetje een midden-in-de-nacht-idee. Maar het is me altijd bijgebleven. Ik stelde me een tentoonstelling voor waar vijf zalen lang alleen maar schilderijen te zien zouden zijn van huilende vogels. Als een uitdrukking van een ongelofelijk groot verdriet. Een vogel is een dier met veel mythologische betekenissen. Hij staat symbool voor macht, vrede, wijsheid, vrijheid en vernieuwing. Ik vond het een poëtisch idee om dat beeld te combineren met een juist heel menselijke eigenschap, geïnspireerd op het schilderij van het huilende zigeunerjongetje.

Lees verder “You Wild Eyed Butterfly, You Sleepy Flowerhead…”

Apocalyptisch Driemanschap

door Machteld Leij
NRC Handelsblad, 9 September 2005

Hidde van Schie… 09-09-2005